Ein organist flytter til ein ny stad og eit lite husvære rett ved kyrkjegarden. Der møter ho ein mann som speler trombone ved ei av gravene. Dei innleier et forhold, men så må mannen reise, og det er først då ho skjøner relasjonen mellom dei. Tekstane til Veronika Erstad blandar hendingar frå barndom og draum med det som skjer i notid. Resultatet er ein poetisk prosa der minna er ein sentral del av kvardagen, og einsemda alltid er ein del av fellesskapen. Veronika Erstad debuterte med diktsamlinga «Eg er så nær morgonen eg kan kome» i 2015. Dette er hennar andre bok for vaksne. Omtalen er utarbeidd av BS.
