På Litlebergen i Vestland bur Haakon Aase, Noregs kanskje fremste tørrmurar. I Oslo sit dotter hans og kjenner på eit ansvar for å ta vare på arven etter faren. Ho vil lære seg å mure med stein. Tørrmuring er ein av dei aller eldste byggjeteknikkane til menneska, og har lange tradisjonar i Noreg. Du ryddar marka, fjellsida eller åkeren fri for stein og nyttar han til å byggje gjerder, bakkemurar, hus, bruer, vegar. Utan mørtel, berre stein, heilt tørt. Det er både berekraftig og miljøvennleg. I dette bokprosjektet er arkitekten Kjersti Aase Winjum læresvein, og faren er læremeister. Saman murer dei ein støttemur på garden hans, etter same grunnprinsipp og med same materiale som ein vestnorsk jarnalderbonde nytta til langhuset sitt, som inkaene mura husa sine med og som ein middelaldermurar frå det gamle Store Zimbabwe bygde bymurar med. Den raude tråden i boka er samtalane mellom far og dotter på byggjeplassen - ei slags direktesending av handlingsbåren kunnskapsoverføring. Dette gjer eit heilt unikt innblikk i korleis handverkstradisjonar i praksis blir nedarva frå generasjon til generasjon. I tillegg til å vise fram korleis handlingbåren og immateriell kultur i praksis blir tradert frå generasjon til generasjon, kjem boka med ei grundig framstilling av både faget, historia og framtidsutsiktene til tørrmuring i Noreg - og er samstundes eit portrett av ein av Noregs dyktigaste kulturhandverkarar. Med foto av Morten Spaberg og illustrasjonar av Kristian Krogh-Sørensen.
